Mijn leven is veranderd en dat doet veel met me.

Met bloggen ben ik in 2017 met veel enthousiasme begonnen. Mijn doel was anderen informeren en inspireren over leuke uitjes, mijn werk als gastouder, maar ook onderwerpen als het ouderschap en mijn persoonlijke ontwikkeling. Met mijn blogs die ik schrijf vanuit mijn eigen ervaring hoopte ik anderen te kunnen steunen, informeren en inspireren.
Maar nu 3 jaar later, is me leven compleet veranderd én wat veel met me doet en twijfel ik of ik nog wel door moet gaan met blogs schrijven.

Mijn leven is veranderd.
De afgelopen 3 jaar is er énorm veel veranderd. Eigenlijk het enige wat hetzelfde is gebleven is dat ik een zoontje heb en we nog dezelfde hond hebben. Verder is alles veranderd.

Ik werk niet meer als gastouder, heb nog wel in de kinderopvang gewerkt en daarna als pedagogisch medewerkster in de Jeugd Justitiële Inrichting (jeugdgevangenis). Maar werken lukt me helaas op dit moment niet.

In 2018 heb ik besloten te willen scheiden en woon ik niet meer in het huis waar ik toen woonde. Inmiddels zijn we diverse keren verhuisd, maar wonen we hopelijk nu op een plek waar we rust gaan vinden en voor langere tijd kunnen en willen wonen.

Mijn zoontje zie ik door de scheiding maar de helft van de week in plaats van elke dag. En mijn zoontje gaat inmiddels naar de basisschool.

Ook is mijn sociale netwerk een stuk kleiner geworden. Geen dagelijks contact met vraagouders, collega’s of andere mensen. Maar regelmatig het gevoel van eenzaamheid.

Het doet pijn, verdriet.
Dat mijn leven zo is veranderd, heb ik met bepaalde dingen zelf gedaan. Stoppen met mijn werk als gastouder, heb ik zelf voor gekozen. Scheiden, was ook een keuze van mij. Maar deze keuzes waren niet gemakkelijk om te nemen. Daarnaast zijn er nog meer diverse gebeurtenissen geweest die voor veel pijn en verdriet, maar ook angst, gemis, paniek, onzekerheid en rouw zorgen.

Het is raar, pijnlijk en onwerkelijk. Dat ik 3 jaar geleden, 4 dagen in de week werkte, volle dagen als gastouder draaide met gemiddeld 6 kinderen op een werkdag én werkdagen van 06.30 uur tot soms 18.30 uur. Daarnaast 2x per week baantjes zwom, op werkdagen de wekker regelmatig om 4 uur zette zodat ik van te voren nog even een blog kon schrijven en een stuk met de hond kon wandelen, in de avond ook regelmatig een blog aan het schrijven was, maar ook met vriendinnen afsprak. Weekends ging ik er ook nog regelmatig met mijn zoontje lekker op uit, maar deden we thuis ook leuke dingen.

Nu ben ik vooral veel moe, moet ik per dag bekijken wat wel/niet lukt, zwem ik niet eens 1x per week baantjes, kan ik drukke plekken niet aan, slaap ik slecht, zit ik aan de antidepressiva, heb ik regelmatig paniekaanvallen, zijn er regelmatig huilbuien, voel ik me erg onzeker, ben ik regelmatig angstig, oftewel kan ik veel minder dan toen. En dat doet énorm veel pijn en verdriet.

Wat zou ik graag weer meer energie willen hebben, meer leuke dingen kunnen doen én meer plezier willen hebben. Maar ik weet dat dat ooit gaat lukken, weet dat er nu eerst rust nodig is om te herstellen, te moeten voelen wat ik niet meer kan/wil en vanuit daaruit te groeien en te ontwikkelen wat wel kan, waar ik energie van krijg en hoe ik weer op een meer leuke dingen kan gaan doen, meer plezier kan gaan hebben. Zonder mezelf voorbij te lopen, zonder geleefd te worden, maar door te kiezen voor mezelf. Een lange leerweg is al geweest, maar wellicht een nog langere leerweg gaat er komen.

Slechte moeder.
De opmerking die ook erg pijn deed was ‘Je bent een slechte moeder’. De dagen dat mijn zoontje bij me is, haal ik alles uit me lichaam wat er in zit en zit het er niet in dan is (hoe slecht ook) Red Bull en asprines vaak mijn redding. Mijn zoontje zal altijd op de eerste plek komen te staan. Hij vind het enorm fijn dat ik er elke mamadag voor hem kan zijn. Ja oké hij zegt ook wel eens dat hij liever naar papa gaat, maar dat zijn vaak de momenten dat nee ook echt nee is, hij geen snoepje mag maar een broodje moet eten oftewel zijn zin niet krijgt bij mij en dan denkt dat dreigen met dat hij naar papa wil helpt. Helaas voor hem, dat helpt niet doet wel pijn en verdriet bij me maar dat ziet hij vaak niet.

Ik ben geen slechte moeder, mijn zoontje (en ook de andere kindertjes die komen spelen) komen niets te kort als hij (ze) bij mij is (zijn).
Ik zorg voor eten in huis, er wordt ontbeten, geluncht, fruit gegeten, avond eten gekookt en er is altijd drinken beschikbaar. Ik probeer dan ook altijd leuke gezellige dingen met hem te doen, we knuffelen veel, lezen boekjes op de bank, hebben nu een speciale activiteitenpot op de tafel die favoriet is, doen spelletjes samen, gaan er regelmatig op uit om te zwemmen, boswandeling te maken of een ander leuk uitje te doen maar vinden samen op de bank hangen een filmpje kijken ook heerlijk.

De momenten dat mijn zoontje bij me is kost me enorm veel energie, maar ik krijg er het dubbele energie voor terug. Ik kan enorm genieten van de momenten dat we samen zijn (oke er zijn ook echt wel momenten van niet, maar die heeft elke ouder). Mijn zoontje is het allerbelangrijkste voor me. En voor hem doe ik alles. Nu ik moeder ben, weet ik wat ze met onvoorwaardelijke liefde bedoelen.

Twijfels over het bloggen.
Nog steeds wil ik jullie met veel plezier en enthousiasme van alles vertellen. Dingen delen waar ik enthousiast over ben, die we doen of op een andere manier jullie te infomeren, inspireren en te steunen.

Er is kort geleden een opmerking gemaakt die me niet los laat. De opmerking was namelijk ‘Als ik wil weten hoe het met je gaat, lees ik je social media accounts en je website en ben ik weer op de hoogte’. Deze opmerking deed pijn, maar zette me ook aan het denken. Ik laat lang niet alles zien op internet, maar blijkbaar genoeg dat de ander weet hoe het gaat en er geen persoonlijk contact meer nodig is. Juist het persoonlijke contact, de diepgaande gesprekken, de échte én oprechte interesses in elkaar, dat maakt het contact in het echt (of privé via de app) zo fijn, waardevol en belangrijk. Maar blijkbaar doet dat er tegenwoordig niet meer toe.

Daarnaast vind ik het énorm storend dat er wordt gekeken naar de cijfertjes. Regelmatig ben ik door samenwerkingen afgewezen, omdat ik te klein was als blogger. Natuurlijk snap ik dat er nog 1000001 bloggers zijn én je niet met iedereen een samenwerking kunt aangaan, maar na de zoveelste afwijzing zakte de moed me wel in de schoenen.

Verder wordt er vooral op Instagram, gekeken naar hoe je profiel er uit ziet. Zijn het geen perfect gemaakte plaatjes, zit er geen mooi verloop in o.d. dan is je profiel niet interessant genoeg om te volgen. Ik heb een hekel aan perfect gemaakte plaatjes met enorm veel bewerkingen e.d.. Mijn foto’s zijn niet bewerkt, oké wel even vrolijk kijken op de foto is soms gemaakt (of in ruil voor iets lekkers ja helaas ook ik heb dat wel eens gedaan). Maar ik probeer nu wel op beide accounts, een foto dan een blogfoto vervolgens weer een gewone foto en daarna weer een blogfoto. Wat soms als nadeel heeft dat ik geen foto kan plaatsen, omdat er nog geen nieuwe blog is geplaatst.

Zichtbaarheid is ook nogal een ding op social media. Niet alles wat je plaats is voor iedereen zichtbaar door de enorme berichten die per minuut geplaatst worden. Groepjes waar je dan aan mee kan doen, waarbij mensen je berichten dan gaan liken en/of op reageren voor meer zichtbaarheid. Pff ik vind dat gewoon wel een ding, wil niet dat mensen mijn berichten liken omdat het moet ofzo.

Per website plaats ik nu 1 blog per week (wellicht was het je opgevallen misschien ook wel niet). Dit zorgt bij mij voor iets meer rust, minder stress en iets meer speling qua blogs schrijven. Want als het niet wil, kan ik er ook beter niet aan beginnen want dat is vaak terug te lezen in de blog.

Verder mis ik regelmatig de interactie. En dat is nou eenmaal zo op internet, mensen lezen wel maar reageren niet altijd. Logisch en begrijpelijk want doe zelf vaak hetzelfde. Maar merk wel dat ik het erg jammer vind dat ik niet weet of een ander ook daadwerkelijk wat heeft aan de blogs die ik schrijf. En dat maakt me dan weer onzeker. En eigenlijk moet ik de blogs ook niet schrijven voor een ander, maar voor mezelf. Maar als ik het alleen voor mezelf doe, waarom zou ik het dan online gaan plaatsen? Dan kan ik er beter maar mee stoppen. Alhoewel deze blog eigenlijk ook gewoon voor mezelf is, en wellicht grote onzin is dat ik dit plaats. Want aan deze blog heeft een ander natuurlijk helemaal niets. Misschien vind je me wel een enorme aansteller, vind je dat ik niet zo moet lopen zeuren, gewoon moet gaan werken en blij moet zijn dat ik geen ernstig ongeluk of woningbrand heb mee gemaakt. Want dan had ik tenminste een reden gehad om te zeuren, nu is er niets zichtbaars dus zal ik me aanstellen toch? Of snap je het, voel je het en begrijp je me.

Hoe nu verder…
Voorlopig staan er nog wel wat blogs ingepland. Neem ik nog wat meer rust en zie ik wel hoe het levenspad verder verloopt.