Even een blog vol met openheid en eerlijkheid over hoe het met me gaat.

Openheid en eerlijkheid duurt het langst. En persoonlijk vind ik dat naast communicatie ook wel een van de belangrijkste basisdingen in het contact met jezelf én met anderen. Ik heb jullie al diverse keren mee laten lezen hoe ik mijn leven heb moeten veranderen. In deze blog zal ik je eerlijkheid geven over hoe het op dit moment gaat. Geen idee of jullie dit willen lezen en je bent dan ook zeker niet verplicht om het te lezen.

Ik ben blogs gaan schrijven om anderen te informeren over de leuke uitjes. Maar snel daarna ben ik meer uit me leven gaan delen, dingen over het ouderschap, mijn werk als gastouder en mijn persoonlijke ontwikkeling. Om jullie te infomeren, te inspireren en wellicht te steunen dat je niet alleen staat met de obstakels in het leven. We kunnen van elkaar veel leren, alleen zullen we dan wel de informatie ook met elkaar moeten delen.

De depressie en burnout is helaas ook een onderdeel van mijn leven. In deze blog vertel ik je meer over de terugval van dit moment. Niet om medelijden te vragen of te krijgen. Maar om te laten zien dat het leven écht niet altijd maar zonneschijn is. Wil je het niet lezen, dan kan je gewoon doorscrollen, wees gerust ik blijf ook blogs plaatsten over uitjes en het ouderschap. Wil je er wel meer over lezen, lees dan deze blog.

Waarom deze blog.
Met deze blog vraag ik niet om medelijden, laat dat even gelijk duidelijk zijn.Ik had hier natuurlijk niet over hoeven schrijven, ik had dit niet met je hoeven delen. Ik had natuurlijk ook alleen de mooie momenten kunnen blijven delen, maar het leven is niet alleen maar zonneschijn. En dit is ook een onderdeel van mijn leven. Met deze blog hoop ik openheid en eerlijkheid te geven. Een ander die in dezelfde situatie zit te steunen en te laten weten je bent niet de enige. Niemand die het aan me heeft gevraagd, niemand die me er voor betaald en niemand die het van me verwacht. Ongetwijfeld wel iemand die er over oordeelt en een negatieve mening over heeft, dat mag. Al hoop ik ook dat er iemand is die er iets aan heeft, iemand die er steun of inspiratie in vind. Net zoals ik steun en inspiratie vindt in blogs van anderen.Het kan juist helpend zijn om te praten en te lezen over de negatieve dingen. Door er over te praten in plaats van het weg te moeten stoppen, kan je weer de zonnestralen gaan zien. Door te lezen dat je niet de enige bent, kan je leren van de ander en weet je dat je niet gek bent, maar dat er meer zijn. Herkenning voor je problemen, kunnen je helpen groeien tijdens het stoeien. Natuurlijk is het ook goed dat we niet alleen maar negativiteit delen, want juist ook de mooie momenten moeten gedeeld worden. Het mooiste is als het in evenwicht zou zijn.

Ja, ik vind het eigenlijk ook enorm spannend om dit te delen, want wie lezen het én wat vinden anderen ervan, wat wordt er nu weer over me gezegd achter me rug om en misschien had ik het wel helemaal niet moeten delen. Ik hoop dan ook dat je me niet beoordeeld en veroordeeld. Geen mens is hetzelfde, we leven allemaal ons leven op ons eigen manier. Niemand betaald, vraagt of verplicht je om mijn blogs te lezen, het is en blijft altijd je eigen keuze. Als je wat over me wilt weten, maak dan niet je eigen oordeel. Maar praat met me en vraag wat je wilt weten. Als je echt interesse toont, wil ik van alles wel vertellen. Ik heb liever dat je het aan me vraagt, dan achter me rug over me praat of je eigen oordeel hebt die wellicht niet klopt met de werkelijkheid. Praten met me geeft vaak meer duidelijkheid dan over me te praten. De enige die de waarheid over mezelf weet ben ik.

Anderen informeren en inspireren.
De komende tijd zal ik vaker op Instagram, op Facebook, maar ook in de blogs jullie meenemen in mijn persoonlijke ontwikkeling. Van de goeie dagen, mooie fijne momenten en de leuke dingen die we doen, oftewel de zonnestralen. Maar ook de minder goede dagen, de zware momenten oftewel de regen. Want zonder zonneschijn en regen is er namelijk geen leven en kunnen we niet groeien.
Wat en hoeveel ik plaats hangt af van wat me lukt. De ene keer kan dit een oude blog zijn, een andere keer zal dit alleen een foto zijn en wellicht een andere keer weer een nieuwe blog. We doen alles op z’n gemakje, zonder stress, zonder druk want dat is nou eenmaal de manier die voor nu werkt. Niet over alles zal ik schrijven, niet over alles kan en wil ik wat plaatsen, niet alles mag geplaatst worden vanwege de privacy van anderen en ik wil ook zeker niet alleen maar negativiteit plaatsen. Er zijn gelukkig ook zeker nog wel fijne liefdevolle gezellige momenten. Wat ik plaats zegt namelijk maar een heel klein beetje van de 24 uur waaruit een dag bestaat. Uiteraard zal ik ook gewoon blijven schrijven over het ouderschap en over leuke uitjes.

Terugval.
Ik noem het maar even een terugval. In juli kon je lezen in mijn blog, dat ik moest gaan kiezen voor mezelf. De afgelopen jaren is er teveel gebeurd, teveel tegenslagen gehad, teveel op me tenen gelopen waardoor me lichaam me nu tot verandering verplicht.
Een paar maanden ben ik het rustiger aan gaan doen, ben ik meer rust gaan pakken, heb ik met veel lieve mensen kunnen praten en hebben we veel leuke dingen gedaan. Ik dacht dat het wel weer goed ging, had ook echt meer rust en dacht wel weer aan het werk te kunnen. Ik maakte de afspraak voor mijn tattoo en liet deze zetten om de periodes af te kunnen sluiten. Ik begon aan een nieuwe baan en helaas viel ik toen weer terug. Enorm moeilijk om te beschrijven wat ik voel, waarom het niet lukt om te werken en waarom ik de ene dag wel van alles kan doen in/om het huis en de andere dag eigenlijk niks me lukt. Sommige dingen die je voelt, zijn moeilijk voor een ander te beschrijven en te snappen. Vooral als de ander het nog nooit heeft meegemaakt of het niet wil begrijpen.Eerst dacht ik komt gewoon door nieuw werk én een nieuwe relatie. Wellicht heeft dat ook zeker invloed, maar door alle flashbacks, triggers en angsten die blijkbaar te sterk nog aanwezig zijn blokkeert me lichaam en lukt het werken me niet. Enorm baal ik hiervan, want ik wil heel graag werken. Maar het lukt me helaas écht niet. Inmiddels zit ik dus al een paar weken thuis. Enorm vervelend want ik wil me handje niet op houden voor een uitkering, ik wil gewoon ook werken voor me geld. Maar het is nu eenmaal niet anders en hoe moeilijk ook dat zal ik voor nu moeten accepteren. Er moet nog veel verwerkt worden, waardoor de flashbacks, triggers en angst minder/niet meer aanwezig zal zijn en er weer meer rust zal zijn. Een enorme tegenvaller van en in mezelf.

Inmiddels een afspraak gehad met een andere psycholoog, aangezien ik met de ander niet verder kwam. Een fijn begripvol gesprek gehad en het zou fijn zijn als ik samen met hem weer meer rust kan krijgen in me leven en ik weer kan gaan werken. Het gesprek raakte me én me in liet zien dat het slechter met me gaat dan ik eigenlijk zelf wou inzien. Ik sta namelijk nog op standje overleven en doorgaan, in plaats van er aan overgeven, het accepteren en me rust kunnen en durven pakken. Cola en ibuprofen wordt dagelijks ingenomen en Redbull vaak wel 1 á 2x per week. De psycholoog adviseerde daarom toch om ook antidepressiva te gaan gebruiken. Iets wat ik eigenlijk totaal niet wil, maar doorgaan op overlevingsstand hou ik helaas ook niet lang meer vol.
Hoe mijn dagen er uit zien is per dag verschillend. De ene dag lukt het me om het huis schoon te maken en de andere dag kost een kop thee zetten al veel moeite. Elke dag, maar ook elk moment kan verschillend zijn.

Me zoontje staat op 1
En me zoontje? Die komt écht niets te kort! Die staat op nummer 1 ! Enorm dankbaar en blij met de momenten die we samen zijn. Hij trekt me er doorheen en is de reden dat ik door blijf vechten. Ik ben zeker niet een slechtere mama omdat ik nu een burnout en depressie heb. Wellicht wat meer moe, korter lontje en minder energie. Maar daar proberen we ons op aan te passen, zodat hij zo min mogelijk gevolgen er van heeft.
Ik probeer zoveel mogelijk leuke dingen met hem te doen. Samen een spelletje spelen, boekje lezen, knuffelen, spelen met duplo. En als het me even niet lukt dan is samen een filmpje kijken ook voldoende om samen even te doen. Maar er zijn ook genoeg momenten dat hij zichzelf vermaakt en speelt met duplo, dat zijn dan de momenten dat ik even me rust (moet) pakken. We maken ook zeker nog wel diverse uitstapjes buiten de deur, alleen iets minder dan eerst. Maar dat geeft niet, hij is nog steeds het vrolijke mannetje en ik heb niet het idee dat hij last heeft van mijn terugval.

Nieuwe relatie.
Inmiddels heb ik een nieuwe relatie. Een relatie in deze staat van leven is niet bepaald gemakkelijk, niet voor mij maar ook niet voor hem. Er is zeker door alle gebeurtenissen in me leven veel angst, wantrouwen en onzekerheid. De liefde die opnieuw is ontstaan en door de openheid en eerlijkheid over álles, zorgt ervoor dat er geen geheimen zijn, alles bespreekbaar is en ik mezelf kan en mag zijn. De zware momenten zijn er zeker nog, worden er soms zelfs sterker door, maar gelukkig ook minder. Ik ben intens gelukkig en dankbaar met de steun, begrip, liefde, luisterend oor, de fijne gesprekken en alle fijne liefdevolle momenten. Ik hoop dat deze liefde niet voor even, maar voor de rest van mijn leven zal zijn. Ik moet zelf me leven weer op gaan pakken, zelf de dingen gaan verwerken, zelf verdere stappen ondernemen, maar met zijn steun, liefde, begrip, respect wordt het wel een stukje gemakkelijker.

Aan de buitenkant zie je niet wat er aan de binnenkant gebeurd. Beoordeel en veroordeel me daarom alsjeblieft niet aan de buitenkant. Wil je meer van me weten, vraag dan. Het leven bestaat uit zonneschijn en regen, ik probeer nu maar te gaan dansen in de regen en hopelijk komt de zon snel weer tevoorschijn.

De blogs die ik eerder heb geschreven over mijn bewustere manier van leven kan je vinden op mijn website onder de tag bewustwording.