De reactie van een kind die me niet los liet.

Laatst was ik in een pretpark. Een van de medewerksters vroeg aan het kind achter haar of hij een leuke dag had, zijn reactie was een reactie die hopelijk weinig kinderen moeten geven. Maar zijn reactie liet me niet los.

We zaten achter hem in de attractie. Hij zat voorin vlak achter de medewerker, zonder volwassene dat kon ook zeker wel in deze attractie. De vriendelijke medewerkster vroeg gewoon of hij een leuke dag had. Zowel de medewerkster als ik schrokken van de reactie. Zijn reactie was namelijk: ‘Ik heb een hele leuke dag, ben vandaag uit huis geplaatst maar zie gelukkig morgen mijn moeder weer’. De jongen was ik schat rond de 7/8 jaar. Hij zei het op een toon alsof het normaalste zaak van de wereld was. Ik keek de medewerkster aan en we glimlachten even na elkaar.
Aan het einde van de attractie sprak ik nog even kort met de medewerkster, ook zei had dit antwoord niet verwacht en schrok ook op wat voor manier hij dit zei.

Verschrikkelijk lijkt het me, als moeder zijnde dat je kind uit huis wordt geplaatst. Maar ook als kind dat je het huis uit wordt geplaatst en je ergens anders moet wonen. Hij was natuurlijk nu op een leuke plek in een pretpark. En morgen zag hij zijn moeder weer, maar de manier waarop hij het zei alsof het normaal was. Kinderen zijn flexibel en passen zich vaak snel aan, ook dat heb ik inmiddels gemerkt bij mijn zoontje. Wij volwassenen zien vaak de dingen erger dan de kinderen ze daadwerkelijk inzien. En dat is denk ik soms maar goed ook.
Ik vroeg me dan ook af uit wat voor thuissituatie hij zal komen, wat er allemaal al aan vooraf gegaan moet zijn want uit huis worden kinderen niet zomaar geplaatst. En dan nu ineens in een onbekend gezin, alles kwijt wat je had. Uiteraard was het niet fijn waar hij vandaan kwam want anders werd hij niet uit huis geplaatst. Maar de blijheid dat hij uit huis was geplaatst i.c.m de zin maar gelukkig zie ik mijn moeder morgen weer waren tegelijkertijd tegenstrijdig. Ik heb dan ook zeker met hem te doen en hoop dat het goed met hem komt. Regelmatig denk ik nog even terug aan deze jongen en hoop ik dat er weer meer geluk en liefde in zijn leventje komt. Al zal er nu ook veel onrust voor hem zijn.

Pleegzorg, prachtig dat het er is. Mooi dat er mensen zijn die hun gezin open stellen voor kinderen die het thuis niet goed hebben. Zulke gezinnen, waar ernstig te kort aan is. Respect voor alle pleegouders want het lijkt me enorm pittig. Ik vind het moederschap zelf soms al pittig en voor pleegouder komt daarbij ook nog veel instanties en extra problemen m.b.t. de pleegzorg kijken. Maar het lijkt me zeker mooi om ooit, wellicht als mijn eigen zoontje uit huis is ook pleegouder te worden. Of te gaan werken als pedagogisch medewerkster met pleegkinderen. Ieder kind verdient namelijk een thuis waar hij/zij zichzelf kan en mag zijn, kan groeien, stoeien en ontwikkelen, plezier kan hebben en zich gelukkig mag voelen.

Waar dit was en in welke attractie heb ik bewust onduidelijk gehouden, zodat voor niemand te achterhalen is over welke jongen dit zou gaan. Dat is namelijk in deze blog totaal niet belangrijk.