Ik stop met het werken in de kinderopvang.

Na 14 jaar gewerkt te hebben met kinderen, ga ik de kinderopvang uit. Een zware beslissing, maar wel een beslissing die me rust geeft en waarbij ik me hart volg.

14 jaar gewerkt met kinderen. 
Op mijn 13de ben ik begonnen met het werken als oppas. Vele avonden heb ik in diverse huizen doorgebracht als oppas. Met veel plezier kwam ik oppassen op de kinderen, samen leuke dingen doen en als de kinderen sliepen deed ik mijn huiswerk of keek ik een film. Een bijbaantje wat ik met veel plezier heb gedaan. Als ik nu door het dorp rij, zie ik nog regelmatig de kinderen die nu toch echt wel een stuk groter zijn geworden. Erg leuk om te zien hoe klein ze waren en hoe groot ze nu zijn geworden.
Diverse stages heb ik gelopen in de kinderopvang, maar ook bij de peuterspeelzaal en het speciaal basisonderwijs. Mooie ervaringen opgedaan en er diverse keren een bijbaan aan overgehouden.
In 2015 kreeg ik geen contractverlening bij de baan die ik toen had in de gehandicaptenzorg. Ik besloot om thuis aan het werk te gaan als gastouder, iets wat ik altijd al in mijn hoofd had om te gaan doen als ik zelf moeder zou worden. Maar de werkelijkheid werd even iets anders, eerst gastouder en daarna ben ik moeder geworden.
Met veel plezier, passie en enthousiasme heb ik gewerkt als gastouder. Werken vanuit thuis, mijn eigen zoontje bij me, mijn eigen manier van werken en mijn eigen dagindeling met de kinderen kunnen bepalen. Drukke dagen, volle dagen maar ook erg leuke en mooie dagen. Een mooie werkervaring én mijn eigen bedrijf waar ik nog steeds erg trots op ben, ondanks dat het niet meer bestaat. Dit jaar nam ik de zware beslissing om hiermee te stoppen. 
Ik ben weer gaan werken in de kinderopvang. Ik kreeg de kans om bij het kinderdagverblijf te werken, waar ik altijd al wou werken. Werken met de visie waarmee ik thuis ook werkte, ontzettend fijn.
Maar… vlak voor de zomervakantie kwam ik tot de ontdekking bij mezelf dat het werken met kinderen me niet meer zoveel plezier gaf als voorheen. Ik wil meer dan alleen maar zorgen en bezig zijn met de kinderen. Want ook na werktijd kom ik thuis en moet ik zorgen en bezig zijn met mijn eigen zoontje (met uitzondering van de dagen dat hij bij zijn vader is). Een zware ontdekking, want ik heb altijd met veel plezier gewerkt met kinderen en nu ontdekte en merkte ik dat ik het niet meer wou en niet meer kon zoals ik altijd heb gedaan. Voor mij is de combinatie moeder zijn én werken in de kinderopvang niet meer de juiste en fijne combinatie. Nadat ik dit voor mezelf écht duidelijk had, maakte ik het kenbaar op het werk. Een zware beslissing, maar dankbaar ben ik met het begrip van mijn collega’s en de ruimte die ik kreeg om te ontdekken wat ik dan wel wil en tijd te nemen voor mezelf wanneer dit nodig was.

En nu op zoek naar een andere baan. 
Inmiddels heb ik mijn laatste werkdag in de kinderopvang gehad en ben ik nu dus op zoek naar een andere baan én een andere/nieuwe uitdaging. Diverse banen lijken me leuk en ik ben ook al druk bezig met het solliciteren.
Het lijkt me wel erg leuk om te blijven werken met of voor mensen. Bijvoorbeeld in de zorg, maar dan wel met jongeren of volwassenen. Geen verzorgende taken zoals wassen, luiers verschonen en douchen maar het begeleiden is vooral wat me dan aanspreekt. Dit kunnen mensen zijn met een verstandelijke beperking, maar ook mensen met psychische problemen (zoals verslaving, depressie o.d.) lijkt me een leuke uitdaging om mee te gaan werken. Of op de een of andere manieren mensen gaan informeren en inspireren.
Verder lijkt het me ook erg leuk om in een winkel te gaan werken wat diverse dingen voor kinderen/ouders verkoopt bijvoorbeeld houten speelgoed, maar ook in een supermarkt werken lijkt me erg leuk.
En natuurlijk lijkt het me erg leuk om met bloggen geld te gaan verdienen. Op dit moment is het bloggen wat ik vooral doe als hobby en waar ik eigenlijk niets mee verdien.
Zoals je leest zijn er diverse dingen die me leuk lijken om in/mee te gaan werken en diverse richtingen waarin ik ook al op aan het solliciteren ben, maar voor nu nog geen duidelijkheid en zekerheid over heb. Soms moet je eerst deuren sluiten, zodat andere deuren geopend kunnen gaan worden. We zullen zien waar het leven mij verder gaat brengen.

Dankbaar.
Dankbaar ben ik met de reacties van collega’s en ouders van de kinderen toen ze hoorden dat ik wegging. Mooi om te voelen en te horen, hoe je gewaardeerd wordt en dat ze het jammer vinden dat je gaat. Het maakt het er zeker niet gemakkelijker van, maar geeft me wel een goed gevoel. En ja de fijne leuke gesprekken met ouders en collega’s en het knuffelen met de lieve kinderen ik ga ze ook echt wel missen. Maar het is klaar en tijd voor een nieuwe uitdaging en het volgen van mijn hart.
Dankbaar ben ik met de mensen om me heen die me steunen en die me de ruimte geven te ervaren en te ontdekken. Me niks verwijten, maar me de tijd en ruimte geven om te kiezen voor mezelf, me in mijn waarde laten en me accepteren zoals ik ben. Met mij goede gesprekken te voeren, mij aan te horen en er écht voor me te zijn. Hierdoor kan en durf ik mezelf nog meer te kunnen ontwikkelen en nog meer mijn leven te gaan leven, keuzes te maken die ik wil én mijn hart te kunnen en mogen volgen.

Oja… schroom niet om mij gewoon aan te spreken of een berichtje te sturen als je iets wilt zeggen of wilt weten.  Tegen me praten is voor ons beide fijner dan achter me rug om te praten over me.  De enige die de werkelijke waarheid over mezelf weet ben ik toch écht zelf.

En vind je me blogs te persoonlijk? Wil je dit liever niet weten, je hebt altijd zelf de keuze om mijn blogs te lezen.