Terugblik 2019 en plannen voor 2020

2019, was een heftig jaar, nog heftiger dan 2018. Maar wel het jaar waarin ik écht voor mezelf ben én moest gaan kiezen. Een jaar met veel verdriet, gemis, pijn, teleurstelling én afwijzing maar ook dankbaarheid, liefde én steun. In deze blog blik ik kort terug naar 2019 én deel ik je mijn plannen voor 2020. 

Terublik 2019
Een rollercoaster, dat was denk ik 2019 wel. Van intens geluk, naar intens verdriet, van hoop naar teleurstelling, van dankbaarheid naar afwijzing, van werk naar thuis zitten omdat het allemaal niet meer lukt. Veel donkere wolken zijn er geweest, maar gelukkig was er ook zonneschijn. 2019 is bijna voorbij, hieronder een aantal fijne én minder fijne momenten van 2019.

Kiezen voor mezelf.
Ondanks de rollercoaster, durf én kan ik steeds meer leven in plaats van geleefd te worden. Durf ik de keuzes te maken die ik wil, in plaats van de keuzes te maken die anderen verwachten van me. Er is nog steeds gemis, er is nog steeds angst, maar er is ook weer plezier, liefde en er komt steeds beetje bij beetje ook weer meer energie. De kunst zal altijd blijven dat ik me balans moet blijven houden, voor mezelf zou moeten blijven kiezen en er zullen ook zeker wel momenten blijven dat ik uit balans ben en mezelf weer moet herpakken. Maar ik hoop door mezelf steeds meer te ontwikkelen, dit steeds beter en sneller te kunnen doen én hierdoor met meer rust én geluk te kunnen leven.

Mijn zoontje kan zelfstandig fietsen.
Ik kocht een fietsje zonder zijwieltjes én meneer fietste er zomaar op weg. Ow wat was ik onwijs trots! Inmiddels fietst hij met veel plezier én heeft hij alweer een grotere fiets. Pff, kleine jongens worden veeeel te snel groot!

Gestopt met borstvoeding én met de speen.
Borstvoeding zorgde bij mij voor frustratie, waardoor ik na bijna 4 jaar borstvoeding geven heb besloten om te gaan stoppen. Mijn zoontje baalde er van en ik merk aan hem dat hij het nog steeds erg jammer vindt, maar hij heeft het ook geaccepteerd. Samen knuffelen we uiteraard wel nog steeds.
Ook de speen is verleden tijd! Samen hebben we de speen weggegooid, vond hij eerst wel moeilijk maar ook dit heeft hij inmiddels geaccepteerd.

Overlijden van oma.
Op 1 april 2019, helaas het was de waarheid en geen grap, hebben we mijn oma begraven. Achteraf besefte ik me dat ik eigenlijk vaker naar haar toe had willen gaan, dat ik er veel te weinig bent geweest. Maar de momenten die er zijn geweest, zoals samen poffert eten, de warme vla, samen spelletjes spelen, hoe ze genoot van mijn zoontje, haar soms bijzondere uitspraken en zo zijn er meer mooie herinneringen die ik me zeker zal blijven herinneren.
Veel spullen in me huis heb ik van mijn oma over kunnen nemen zo is ze toch nog een beetje bij ons. In mijn gedachten zal ze altijd aanwezig zijn.

Een eigen huis.
Nadat we eerst bij de allerliefste vrienden heb gewoond en daarna voor nood eerst in een appartement via Airbnb hebben gewoond, kreeg ik eind mei de sleutels van mijn eigen woning. Wat is het fijn om een eigen huis te hebben. Mijn huis kon ik compleet inrichten zoals ik het wil én de dingen kopen waar ik blij van wordt. Inmiddels is me huisje nog niet af, maar ben ik elke keer als ik thuis ben weer trots op wat ik heb bereikt én blij met ons huis.
Het was ook zeker keihard bikkelen en me aanpassen aan de middelen die ik heb. We zijn er vanaf dag 1 gelijk in getrokken én hadden in het begin bijna niets. Alles stond in dozen, alleen een betonnenvloer waardoor dekzeil en kleden we gebruikten als vloer, geen bankstel waardoor we de tuinset van buiten gebruikten. Het voordeel daarvan is wel dat je de dingen meer gaat waarderen als je ze wel hebt.
Het was soms ook best lastig. Alles zelf moeten bepalen, welke kleur ik wou, welke vloer, wat voor meubels etc… Maar wat is het fijn om heerlijk mijn eigen huis in te richten zoals ik het wil. Door de pijn, vermoeidheid, de fibromyalgie, burn-out én depressie, was ik afhankelijk van de mensen die me wouden en konden helpen met het klussen én verhuizen.
Dankbaar ben ik met de mensen die me helpen én hebben geholpen, waardoor ik geen duur klusbedrijf hoefde in te huren én ik daardoor geld heb kunnen besparen.

Op stap met Pinksteren.
Op stap gaan is toch wel een manier van ontspanning. Ik ga niet vaak op stap, gaat toch wat lastiger als je moeder bent en daarbij ben ik best zinnig qua op stap gaan. De muziek speelt hierin een grote rol én die is vaker slecht dan goed. Maar de vrijdag met Pinksteren tijdens de LeekWeek was het perfect! Een geweldige avond gehad, met een geweldige vriendin én leuke mensen die we daar hebben ontmoet, de muziek was gelijk vanaf het begin perfect én het weer was top! Wat was dit een fijne energiegevende en dankbare avond! Een avond waar ik nog vaak aan terug heb gedacht én terug denk, een herinnering wat me keer op keer weer een glimlach bezorgd.

Mijn eerste tattoo
4 september 2019, op mijn verjaardag, zette ik mijn eerste tattoo. Een tattoo met een diepe betekenis, maar waar ik nog steeds erg blij mee ben dat ik deze heb durven zetten. Inmiddels heb ik al een idee voor de tweede én derde tattoo in me hoofd.

Autopech.
Enorme pech had ik met mijn auto. Eind vorig jaar gekocht, maar helaas bleek er een storing te zitten in de auto én moest daardoor de hele koppelingsbak worden vervangen. Een enorme uitgave, maar verkopen met dit defect kon ook niet uit. Laten we hopen dat we er nu nog jaren met veel plezier en zonder te grote uitgaven in kunnen rijden.

De scheiding officieel rond. 
Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar eindelijk was eind deze zomer de hele scheiding rond. Helemaal onafhankelijk zal ik niet worden, want doordat we samen een zoon hebben zullen we altijd verbonden met elkaar moeten zijn.  Blij was ik dat de scheiding rond was, zodat ik verder kon én mijn eigen huis kon gaan inrichten.

Burn-out & depressie.
Door alle dingen die er afgelopen jaren zijn gebeurd, lukte me het helaas niet meer om te kunnen werken. Ik heb het geprobeerd, maar raakte uiteindelijk in een burn-out en depressie. Rust én mezelf opnieuw terug vinden én herpakken is nog steeds het enige wat mogelijk is. Behandelingen bij de haptonoom om me meer bewust te worden en weer naar me eigen lichaam te kunnen luisteren en voelen, wekelijks gesprekken bij een hele fijne psycholoog om de dingen van de afgelopen jaren te verwerken en op een andere manier te kunnen bekijken, EMDR sessies om de heftige gebeurtenissen te verwerken én antidepressiva slikken zodat ik beter slaap in de nacht, minder angsten heb en meer rust in me hoofd heb. Maar ondanks alle fijne hulp, moet ik het uiteindelijk toch zelf doen. Ik doe me best, klim beetje voor beetje wel weer omhoog, maar val ook nog vaak weer terug. Het herstel heeft meer tijd nodig dan ik zelf zou willen. Ondanks de rollercoaster is dit wel de allergrootste levensles. Leven voor mezelf in plaats van me aanpassen aan anderen.

Werk.
Begin 2019 begon ik vol enthousiasme aan mijn nieuwe baan. Een baan in een van de jeugdgevangenissen in Nederland. Ik had te maken met agressie van de jongeren, vond dit énorm lastig, maar heb keihard gewerkt om hier een manier te vinden om hier mee te kunnen werken, wat me uiteindelijk niet is gelukt. Daarbij kon ik me niet vinden in de de manier waarop ze daarbinnen werken. Ik heb me best gedaan, zie het inmiddels ook niet meer als falen maar als een levensles. Al tijdens mijn opleiding heb ik gezegd dat het me mooi lijkt om daar te werken, ik ben dankbaar voor de kans die ik heb gekregen en weet nu dat het niet mijn doelgroep is. Het heeft veel met me gedaan. Nog regelmatig denk ik terug aan deze baan, aan de manier van werken, aan diverse jongeren want ben toch ook wel benieuwd hoe het met bepaalde jongeren gaat. Een bijzondere én intensieve werkplek om me te werken.
Ook denk ik nog regelmatig aan de diverse fijne lieve (en sommige speciale) collega’s die ik heb mogen ontmoeten. Het heeft me leven op bepaalde gebieden veranderd, heeft me inzichten gegeven en naast de intensieve momenten waren er ook zeker mooie en bijzondere momenten.
Vervolgens nog gewerkt bij een nieuwe, maar eigenlijk oude baan, in de gehandicaptenzorg waar ik al eerder heb gewerkt. Maar helaas lukte het werken me niet door alle ingrijpende gebeurtenissen van afgelopen jaar.
Nu eerst rust, bijkomen en uitzoeken wat ik nog wel kan qua werk en waar ik weer met enorm veel enthousiasme en plezier aan het werk kan. Dankbaar met het UWV die me de kans geeft om de rust te pakken. Want het allerliefste heb ik ook “gewoon” een betaalde baan, in plaats van te leven van een uitkering.

Eenzaamheid.
Door alle veranderingen, gebeurtenissen en keuzes zijn er ook diverse mensen waarbij ik geen contact meer is. Dit zorgt voor veel gemis, maar ook voor eenzaamheid. En de eenzaamheid zorgt vaak voor verdriet. Het gemis van echte goede vrienden, gezellige avonden, gezellige uitjes en gezellige gesprekken is soms enorm groot. Ik zie het zo vaak voorbij komen op social media, maar mis het in me eigen leven. Daarbij maakt de burn-out, depressie en geen werk hebben, het contact met anderen ook niet gemakkelijker, wat weer dubbelop weegt. Hopelijk brengt 2020 meer échte fijne vriendschappen.

Mijn zoontje naar de basisschool.
Op 1 november 2019 mijn zoontje “ineens” 4 jaar! 4 jaar pff waar is de tijd gebleven én o wat had ik veel dingen achteraf anders willen doen, maar het is nou eenmaal gelopen zoals het is. Ineens gaat mijn kleine lieve schat naar de basisschool, door de co-ouderschap zie ik hem elke week al veranderen, maar nu gaat het ineens wel heel hard! Een grotere fiets, een andere fietsstoeltje voorop mijn fiets. Spelen met andere kinderen, grote klas, elke dag naar school wat een veranderingen! Kleine jongens worden veel te snel groot!! Maar ow wat ben ik énorm trots op hem, want hij doet het super en was er zeker enorm aan toe!

Bloggen.
Het bloggen zorgt voor ontspanning én zet mijn gedachten in me hoofd even de andere kant op. Het zorgt voor afleiding én toch het gevoel hebben iets te kunnen doen overdag. Rust nemen is iets wat ik nog steeds lastig kan, maar het bloggen zorgt hierin voor rust én ontspanning. Geen verplichtingen, geen verwachtingen en geen druk van en door anderen, maar alles op mijn manier en mijn tempo.
Erg leuk om te zien dat mijn bezoekersaantallen steeds meer stijgen én erg trots dat ik in augustus meer dan 8000 bezoekers op mijn website heb gehad.
Erg benieuwd hoe deze cijfers in 2020 zullen zijn, door de komst van de website Uitjes in Nederland. Maar ik heb al leuke plannen voor onderwerpen in 2020, hopelijk kan ik steeds meer mensen informeren en inspireren met mijn blogs.

Website Uitjes in Nederland.
Ik had er al diverse keren over nagedacht om de uitjes op een aparte website te gaan plaatsen. Lang hierover getwijfeld én inmiddels merk ik dat ik qua overzicht op mijn site dit ook beter is. Dus de knoop doorgehakt en sinds 10 november 2019 is de website Uitjesinnederland.com ook te bezoeken. Helaas was .nl al bezet, wat wel passender was omdat het over Nederland gaat maar het is nou eenmaal zo.
Eerst wou ik de website volledig af hebben, maar dit levert me teveel druk, verplichting én stress waardoor ik heb besloten er beetje bij beetje aan te werken, op mijn manier én mijn tempo. Tot nu toe gaat het goed en wordt er elke week 1 of meerdere nieuwe blogs toegevoegd. Inmiddels heb ik ook een aparte Instagramaccount aangemaakt.

Liefde.
Afgelopen jaar was er ook zeker liefde. Liefde op diverse manieren en met diverse mensen. Liefde die lang niet iedereen van af weet en op social media gedeeld is, want soms kan/hoeft dat niet.
Een bijzondere maar ook zeker fantastische en dankbare relatie gehad, die met veel verdriet helaas over was. Inmiddels weet ik wat liefdesverdriet is, hoe kapot je er van kan zijn én hoe erg je iemand kan missen. Zeker dankbaar voor de fijne gevoelens die ik heb kunnen voelen, de ervaring die ik er door heb op gedaan én de dingen die ik er van heb geleerd. Maar ook zeker nog regelmatig een gemis. EMDR is er voor toegepast en verder zal er tijd nodig zijn om dit te verwerken, een rouwproces zoals de psycholoog het noemt.
Inmiddels een nieuwe relatie met een fantastische lieve man. Maar door de gebeurtenissen de afgelopen jaren, is liefde niet meer zo fijn én gemakkelijk zoals het afgelopen jaar was. Maar met veel praten, liefde, geduld, aandacht én acceptatie leren we elkaar steeds meer en meer kennen, gaan de angsten weg én komt er steeds meer liefde en vertrouwen. Dankbaar met al zijn geduld, al zijn liefde én de acceptatie dat ik ben wie ik ben, maar ook de acceptatie van mijn zoon. We kunnen zijn wie we willen zijn en doen wat we willen doen.

Plannen voor 2020
2020 een jaar wat nu nog compleet leeg is. Ik probeer op dit moment meer te genieten van vooral het nu, niet teveel na te denken over de toekomst. Doordat ik inmiddels meerdere keren heb ondervonden dat het leven zo ineens anders kan zijn, durf ik eigenlijk ook niet zo goed meer toekomstplannen te maken. Wel hoop ik dat 2020, minder heftig wordt dan 2019.
Plannen die ik in 2020 hoop te doen zijn;
– Een dag (of vakantie) naar het strand.
– Fotoboeken van mijn zoon van 0 tot 5 jaar maken.
– Meer rust en balans vinden.
– Op stap met Pinksteren.
– Meer fijne eerlijke oprechte wederzijdse vriendschappen dicht bij huis.
– Bewuster eten en meer bewegen.
– Mezelf meer accepteren.
– Een leuke baan waar ik weer met veel enthousiasme kan gaan werken.
– Verhuizen, ik zou graag weer willen wonen in het dorp waar mijn zoontje zijn school ook staat. Dit zal zorgen voor meer rust en minder heen en weer gereis.
– Mijn levenslessen én ervaring delen met jullie delen op Jeanetblogt.nl.
– De website Uitjesinnederland.com vullen.

Hoe was jou 2019 en wat zijn jou plannen voor 2020?