Even stil staan bij 3 jaar moeder zijn.

3 jaar geleden werd ik moeder, naja eigenlijk ben je al moeder vanaf het moment dat je zwanger bent. Dan al zorg je voor je kindje en draag je je kindje met je mee. Het moederschap heeft me veranderd, maar erg dankbaar ben ik dat ik mama mag zijn. In deze blog denk ik even terug aan de afgelopen 3 jaar.

3 jaar…
3 jaar… waar is de tijd gebleven en wat is er veel gebeurd en veranderd de afgelopen 3 jaar.
3 jaar geleden thuis bevallen en daarna alsnog met de ambulance naar het ziekenhuis om gehecht te worden.
En dan ben je ineens mama, heb je 24 uur per dag de zorg en verantwoordelijkheid voor zo’n klein mannetje. Een klein mannetje wat steeds maar groter en groter wordt en steeds meer en meer kan. Maar ook ik ben de afgelopen 3 jaar erg veranderd.
Nog 1 jaar… en dan gaat hij al naar de basisschool… kunnen we de tijd alsjeblieft even stoppen!

Opvoeden zwaar, moeilijk maar ook mooi.
Dankbaar ben ik dat ik mama heb mogen worden. Opvoeden is iets wat zwaar is, moeilijk is, maar ook iets moois. Mooi om zo’n klein mannetje te zien groeien, zien te ontwikkelen, liefde te kunnen geven en die liefde terug te mogen ontvangen. Ik probeer de mama te zijn die hij nodig heeft, hem de mogelijkheden te geven om zichzelf te kunnen zijn, zichzelf te kunnen ontwikkelen en gelukkig te kunnen zijn. En soms is dat gemakkelijk en soms ontzettend zwaar. Maar ik zal hem voor geen miljoen kwijt willen. Ik zou hem niet willen missen in mijn leven, ik zou er altijd voor hem zijn. Wat hij ook zal doen, wat er ook gebeurd. Ik hoop dat ik voor hem de goede moeder kan zijn, waar hij trots op is en waar hij blij mee is. Dat hij blij en tevreden is met de opvoeding die wij hem hebben gegeven.
Nog maar 3 jaar moeder, 3 jaar is best kort, maar het voelt als al heel lang en heel normaal.

Mama zijn.
Ineens de hele dag zorgen voor een klein mannetje, is toch echt wel heel wat anders dan zorgen voor een kind van een ander.  Natuurlijk vanzelfsprekend, maar dit viel me toch echt wel even anders dan ik zelf had ingeschat. Je eigen kind opvoeden is zoveel anders dan zorgen voor een andermans kind. Ineens zie ik dingen in waar ik eerder een vooroordeel had, dat dat niet komt door de opvoeding maar dat kinderen dat zelf ontwikkelen. Gek dat je sommige dingen pas kan zien door zelf het te ervaren als moeder.

Ik heb ervaren hoe fijn het dragen van je kind is een ergonomische drager, je kind op deze manier nabijheid te kunnen geven, maar zelf ook meer vrijheid te kunnen krijgen. Ik zou het dan ook elke opvoeder aanraden. Op dit moment draag ik nog zelden, maar af en toe dragen we toch nog.

Ik geef inmiddels 3 jaar borstvoeding. Nooit verwacht vanaf dag 1, maar dankbaar dat ik dit kan bieden. Hoe lang we hier nog mee doorgaan? Geen idee. Ik heb er (meestal) geen last van, eigenlijk geen last van stuwing als ik hem 4,5 dag niet zie en als keer op keer wil hij weer graag drinken. Als ik hem dan er zo van zie genieten, dan is stoppen voorlopig ook nog geen optie. Het geeft hem rust, extra vitamines en afweerstoffen en net even dat extra stukje liefde en nabijheid die hij met alleen een knuffel niet ervaart. We zien wel hoe lang we doorgaan, als hij 10 jaar is drinkt hij vast niet meer.

Samen slapen, iets wat vooral handig is als je borstvoeding geeft. Maar ook iets wat heel fijn is. Zelf slapen we ook liever samen dan alleen in bed toch? Inmiddels proberen we het samen slapen wat af te bouwen en gaat dat best goed. Slaapt hij wat langer door en gaat het slapen gelukkig steeds beter.

We hebben ervaren wat wasbare luiers zijn. En dat ze helemaal niet vies zijn om te gebruiken, het wassen ook erg mee valt en het ook zeker geld bespaard. Het viel me reuze mee om wasbare luiers te gebruiken en met plezier heb ik ze dan ook gebruikt. Het ziet er ook nog eens veel mooier uit dan wegwerpluiers.

We hebben hem zoveel mogelijk de dingen in het leven zelf laten ervaren, zelf laten ontdekken en op deze manier zelf aan laten leren. Rapley eten, klimmen in de vensterbank om naar buiten te kunnen kijken, vallen en weer opstaan omdat lopen niet in 1 keer lukt, vallen van de heuvel met de fiets omdat je denkt dat je wel van de heuvel af kon. Maar ook vaak genoeg zijn er wel momenten dat ik denk, ik doe het wel even voor je. Omdat het gemakkelijk is, sneller is of omdat ik hem ook niet alles zelf maar wil laten doen.

Genietmomentjes
Een jongetje met een sterke aanwezigheid. Zeker geen rustig mannetje, regelmatig haalt hij het bloed onder mijn nagels vandaan en vraag ik me af of ik wel een goede moeder ben. Ik kan hem soms wel achter het behang plakken, blij zijn als hij er even niet is, de uitspraak die hier vaak wordt gezegd is ‘wie zei ook alweer dat kinderen krijgen leuk was?’, maar tegelijkertijd mis ik hem ook als hij er niet is. En nu ik de zorg voor hem alleen heb als hij bij mij is, is het er zeker niet makkelijker op. Moeder zijn vind ik soms echt wel zwaar. Maar gelukkig zijn er ook de genietmomentjes, momenten dat ik wel van hem kan genieten. En eerlijk nu hij ouder is, ik zelf meer rust in mezelf ervaar lukt het genieten me steeds meer en beter.  Op onze vrije dagen leuke dingen doen, wandelingen maken in het bos, visjes eten op Lauwersoog, fietstochten maken in de omgeving, boekjes lezen op de bank, spelen met de auto’s. Kleine normale dingen waar ik enorm van kan genieten. De manieren waarop hij de dingen bekijkt, de kleine dingen die hij ziet en waarvan hij kan genieten en vol bewondering naar kan kijken. De gesprekken die we hebben, zijn wijsheid, de gezelligheid, zijn lach, zijn nieuwsgierigheid en zijn slimheid. Een kind maakt je leven moeilijk, maar tegelijkertijd ook zo mooi. Een kind laat je de kleine dingen zien die je niet meer zag.

En op de momenten dat hij er niet is en ik hem is, denk ik aan de mooie dingen die we doen en hebben gedaan. Zonder hem had ik niet gewild, was ik niet geworden wie ik nu ben en kon ik niet genieten van de kleine dingen in het leven. Enorm dankbaar dat ik al 3 jaar mama mag zijn.

Persoonlijke ontwikkeling.
Voordat ik moeder werd was ik al bezig met mijn persoonlijke ontwikkeling. Maar door het moederschap liep ik opnieuw vast en zocht ik opnieuw een coach op. Ik ben veranderd als persoon, heb een andere kijk gekregen op het leven. Ben meer gaan doen wat ik graag wil, in plaats van wat een ander van mij verwacht. Meer bewust geworden en gaan kijken naar de dingen die mij gelukkig maken. Stappen moeten nemen die ik zonder de coaches niet had gedurfd en niet in was gaan zien. Nu zonder de coaches verder in me leven, maar de lessen van de coaches staan in me geheugen geschreven en gebruik ik nog veel. Ik voel me sterker, gelukkiger en meer mezelf. Durf te kiezen voor mijn eigen leven, mijn eigen dingen die mij gelukkig maken en durf te zeggen wat ik vind. En ja dit is niet altijd even makkelijk en ook zeker niet even fijn voor de mensen in mijn omgeving. Een nieuwe ik, wat voor mensen wennen is, waardoor ik helaas ook mensen kwijt raak maar ook nieuwe mensen leer kennen. Enorm dankbaar met de mensen die er voor me zijn, voor me klaar staan en me steun en een luisterend oor bieden.

Hoe ik mezelf ontwikkelde en ben veranderd als persoon.

Achteraf had ik dingen graag anders gedaan.
Achteraf praten is altijd gemakkelijker. Als ik terug denk dan had ik natuurlijk wel dingen anders willen doen. Maar hoe graag ik het ook wou, het is met niet gelukt en ik heb het niet gedaan. Een fotoboek is er nog niet, ik krijg het niet voor elkaar om er voor te gaan zitten en daar tijd te voor maken. 101 dingen die dan altijd harder roepen en leuker zijn om te doen. Er zijn heeeeeeeeel veeeeeel foto’s gemaakt, dus aan foto’s zal hij geen tekort komen. Mijn agenda’s zijn bewaard, waar ik de aantekeningen in heb gemaakt. Maar geen groeiboekjes heb ik bijgehouden met de stappen en ontwikkelingen die er zijn gebeurd. Geen schriftjes met mooie verhaaltjes voor hem, die de opvangkinderen wel kregen. Ook zijn er diverse momenten waarbij ik denk ik heb hem te weinig tijd gegeven, ik vond mijn telefoon, het huishouden, mijn blogs of iets anders even belangrijker en had even geen tijd/rust om met je samen te spelen. Die momenten zijn er geweest en zijn er nog steeds. Het lukt me soms gewoon écht niet hoe graag ik ook zou willen. Maar er zijn ook genoeg momenten dat we samen leuke dingen doen, avonturen beleven en tijd hebben met elkaar.
Tja het is nou eenmaal zoals het is. Er druk om maken heeft geen zin. En ooit maak ik vast wel tijd voor die fotoboeken.

De tijd vliegt. 
En nu is meneer al 3 jaar, woont hij door de scheiding in 2 huizen en in 2 woonplaatsen.
3 jaar waarin al veel is gebeurd en hopelijk nog een lange mooie toekomst voor zich. Een toekomst met hopelijk veel mooie, liefdevolle, dankbare en gezellige momenten. Waarin hij mag en kan opgroeien hoe hij wil zijn en de dingen durft te doen die hij graag wil doen. Waarin hij kan genieten van het leven en gelukkig kan zijn. Waarin ik, samen met zijn vader, hem kunnen geven wat hij hiervoor nodig heeft.
Over een jaar, zal zijn eerste schooldag zijn. Ons kleine mannetje naar de grote basisschool. Ik zie me nog lopen met dikke buik, met een klein mannetje in de drager, zie hem lopen door het bos, racen op de loopfiets. Een klein mannetje wat groter en groter wordt, meer en meer kletst en tevreden, blij en gelukkig lijkt te zijn.

Kan iemand de tijd stoppen, zodat we meer van elkaar kunnen genieten, zodat de andere dingen echt even kunnen blijven liggen en we echt even stil kunnen staan bij de tijd die veel te snel gaat en nog meer kunnen genieten van de kleine dingen.