Zwanger worden met hulp van het ziekenhuis.
Zwanger worden, diverse mensen zijn er die denken dat gemakkelijk gaat. Bij sommige mensen is dit ook zo, maar lang niet bij alle mensen. Dat dit helaas bij mij ook niet gemakkelijk ging, heb ik zelf ondervonden. Ik ben namelijk zwanger geworden dankzij de hulp in het ziekenhuis.
Mijn zoontje is inmiddels 4 jaar. Ik ben nog steeds dankbaar dat ik moeder heb mogen worden en nog steeds mag zijn. Nu zo’n 6 jaar later, vertel ik in deze blog mijn proces van zwanger worden. Tegenwoordig is er gelukkig steeds meer openheid over, maar het voelde toen voor mij als een groot taboe. Nu deel ik graag mijn verhaal, om alle anderen die in zo’n soort traject zitten hopelijk wat steun te bieden, maar ook om alle anderen meer inzicht te geven in hoe zwaar emotioneel verdrietig en slopend zo’n traject kan zijn.
Stoppen met de pil.
Stoppen met de pil en “wachten” totdat ik zwanger wordt. Niet er bewust mee bezig zijn en gewoon zien wanneer het komt. Dat was de bedoeling, maar helaas ging dat niet zoals ik had gehoopt en verwacht.
In januari 2014 ben ik gestopt met de pil, 1x ongesteld geworden na de pil maar daarna niet weer. Vol enthousiasme dacht ik dat ik zo snel zwanger was, want ik was tenslotte na de pil gewoon ongesteld geworden. Ik wist dat het namelijk langer kon duren voordat de de menstruatiecyclus weer op gang is, maar ik was ongesteld geweest dus dat zal bij mij dan wel niet zo zijn. Toch twijfelde ik wat én durfde ik nog geen zwangerschapstest te doen. Na 3 maand niet ongesteld te zijn geweest, heb ik toch maar eens een zwangerschapstest opgehaald. De test deed ik thuis vol spanning en onzekerheid. Maar helaas de test was negatief. Niet ongesteld én dus niet zwanger. Daarna toch nog maar voor de zekerheid een paar andere zwangerschapstesten van andere merken gedaan, maar keer op keer was de test negatief.
Naar de dokter.
Uiteindelijk toch maar een afspraak gemaakt bij de dokter. De dokter vond het ook wel wat raar en liet me daarom bloed prikken. Maar in het bloed was niks bijzonders te zien. Vervolgens kreeg ik een doorverwijzing naar het ziekenhuis.
Ziekenhuisonderzoeken
In het ziekenhuis kreeg ik eerst een inwendig onderzoek om te kijken of ik zwanger was zodat er zekerheid was dat er wel of geen sprake was van een zwangerschap, want de test kan het natuurlijk mis hebben. Maar ook op de echo waren geen tekenen van een zwangerschap.
Tijdens een inwendig onderzoek gaan ze met de echo bij je naar binnen, het voelt wat raar onwennig én koud. Vooral de eerste keren vond ik het vies, raar en vooral vervelend. Maar uiteindelijk was ik er wel aangewend.
Er moest weer opnieuw bloed worden geprikt, maar ook daar kwam niks uit. Op zich positief want dan was er niets ernstigs aan de hand, maar ook weer negatief want ze hadden geen specifieke reden waarom ik dan ineens niet meer ongesteld werd. Waarom ik dus niet ongesteld werd was een soort van raadsel.
De arts vertelde dat we konden kiezen om 1x per jaar op controle te komen omdat je minimaal 1x per jaar wel ongesteld moet worden of zwangerschapsbehandeling. Doordat ik niet ongesteld werd, is er ook geen eisprong en kan ik niet zelf zwanger worden. Met de zwangerschapsbehandeling was die kans er wel, maar dit kon best 2 jaar duren, dit hangt er vanaf hoe de medicatie zal aanslaan. Aangezien we wel een kinderwens hadden, besloten we om de zwangerschapsbehandeling maar gelijk te starten en niet te wachten tot het moment dat mijn ongesteldheid vanzelf terug kwam. Ik had namelijk voordat ik aan de pil ging wel een gewone menstruatiecyclus, maar ja dat was ook al heel wat jaren geleden. Tijdens het gebruik van de pil was ik wel ongesteld, maar dat was geen natuurlijke cyclus door het gebruik van de pil werd dit namelijk gestuurd.
Eerste behandeling, eisprong opwekken met Colmifeencitraat.
De eerste behandeling voor mij was de eisprong opwekken met Colmifeencitraat. Hiervoor kreeg ik eerst Provera tabletten mee om de menstruatie op te wekken. De tabletten zorgden ervoor dat ik wel weer een menstruatie had.
Na het begin van de menstruatie moest ik van cyclusdag 3 tot cyclusdag 7, 1 Clomifeencitraattablet slikken. Op dag 10, 12 en 14 moest ik terug komen in het ziekenhuis. Met een inwendige echo bekeek de arts of mijn eierstokken goed reageerden op de tabletten en of er inderdaad een eiblaasje aan het groeien was. Helaas groeide er geen eiblaasjes.
De tweede behandeling werd daarom opnieuw gestart maar nu met 2 clomifeencitraattabletten in plaats van 1. Verder was de behandeling hetzelfde als bij de eerste behandeling. Helaas ook bij de 2de behandeling geen eiblaasjes.
De derde behandeling was weer op dezelfde wijze maar dan met 3 clomifeencitraattabletten in plaats van 2. Verder was de behandeling hetzelfde als bij de eerste én tweede behandeling. Helaas ook weer geen eiblaasjes, wel een cyste maar die kon geen kwaad zeiden de artsen. Omdat er elke keer geen eiblaasjes te zien waren besloot de arts om over te gaan op een andere soort behandeling.
Behandelingen met FSH injecties.
Tijdens de vierde behandeling werd er besloten om over te gaan door de eisprong op te wekken door middel van FSH-injecties. FSH staat voor Follikel Stimulerend Hormoon. Voordat er met de injecties konden worden begonnen moest ik weer pillen slikken om de menstruatie op te wekken, dit keer waren het andere tabletten namelijk Primolut N.
In het ziekenhuis kreeg ik door een arts uitleg hoe ik mezelf moest prikken. De injecties moest ik namelijk zelf gaan zetten. In het ziekenhuis moest ik dit eerst oefenen, nadat het me voor was gedaan, op een sinaasappel. Zodat ik wist hoe ik mezelf moest prikken én hoe het voelde om de injectie beet te houden en op de juiste manier in te stellen.
De FSH-injecties startte op de derde dag van de menstruatie, 1 keer per dag moest ik mijzelf een FSH-injectie prikken in mijn buik. Dit moest op een vast tijdstip, ik deed dit elke ochtend om 7.15 uur, omdat dit het beste uit kwam met mijn baan op dat moment.
De eerste keer prikken vond ik enorm eng. Uiteindelijk durfde ik het toch zelf en viel het prikken reuze mee!
Na een week prikken moest ik weer terug komen in het ziekenhuis. Weer een inwendige echo om te kijken of er nu wel eiblaasjes waren. JAAAA, niet 1 maar meerdere eiblaasjes waren er te zien. Twee dagen later moest ik weer terug komen, maar er mochten dan maar maximaal twee eiblaasjes ongeveer 18mm zijn en minimaal 1 eiblaasje van ongeveer 18mm. Als er meer eiblaasjes van ongeveer 18mm zouden zijn, moest het weer worden afgebroken omdat er dan kans was op meerlingen en dat risico willen ze in het ziekenhuis niet lopen. Gelukkig was er twee dagen later 1 eiblaasje groot genoeg.
Tijdens de prik instructie had ik ook uitleg gekregen hoe de eisprong thuis moest worden opgewekt door middel van een injectie met HCG*, een hormoonpreparaat dankzij Moeders voor Moeders!
Deze prik heb ik gezet op donderdag 29 januari 2014. Twee glazen “potjes” die eerst moesten worden gebroken. In het ene zat vloeistof, in de andere poeder. Het vloeistof moest ik opzuigen met de spuit en bij de poeder in doen. Daarna het poeder met vloeistof weer opzuigen met de spuit. Bij het opzuigen moesten ik er goed om denken dat er geen lucht bij kwam. Daarna met een andere spuit moest het worden geïnjecteerd bij mij in de buik.
Deze prik deed best wel zeer, meer zeer dan de andere prikken. Je kon ook echt een bultje voelen op de plek waar ik had gespoten. De dagen erna moesten we verplicht seks hebben, om zo de eicel zelf te bevruchten.
Drie weken later mocht ik pas een zwangerschapstest doen en ’s middags weer terug komen voor controle in het ziekenhuis. De weken daarvoor was ik al wat meer moe, wat last van krampen in haar buik en af en toe wat misselijk. Ik hoopte natuurlijk enorm op dat de test positief zou zijn, maar hield er ook rekenschap mee dat het niet zo zou zijn.
Op 20 februari 2015, deed ik de zwangerschapstest. Dolblij dat deze positief was!!!
In de middag, werd de zwangerschap bevestigd d.m.v. de echo, de arts vertelde dat ik 5 week en 1 dag zwanger was. En als bewijs kreeg ik een echofoto mee. Omdat het nog maar pril was wou het ziekenhuis me graag nog een keer zien, maar benoemde wel dat ik me alvast kon aanmelden bij de verloskundige praktijk. De reden dat ze me nog wouden zien was dat ze graag door middel van een echo dan wouden kijken of het er nog was en het geen miskraam was geworden.
Bij de verloskundige kun je vaak pas rond de 9de week terecht en een echo zie je vaak pas rond de 12de week, als het dan tussendoor een miskraam zou zijn geworden vond het ziekenhuis sneu dat we dan zo lang moesten wachten op het slechte bericht. Twee week later waren we weer in het ziekenhuis. Ook dit keer werd er weer een inwendige echo. We konden op de echo zelfs het hartje zien trillen en konden het horen. Wauw wat was het mooi én wat was ik intens blij én dankbaar dat ik toch zwanger was.
De vader van mijn zoon en ik zijn inmiddels gescheiden. Vanwege zijn privacy heb ik daarom ook zijn naam niet genoemd, zijn onderzoeken en zijn gevoelens e.d. tijdens dit proces niet beschreven.
Een emotioneel, zwaar, verdrietig en slopend traject.
Tijdens het traject waren er weinig mensen die hiervan wisten. Het voelde voor mezelf als schaamte. Vaak kreeg ik namelijk de vraag of ik al zwanger was, want dat werd nu toch wel eens tijd. Bizar pijnlijk én zeer rare vraag want hoezo het werd wel eens tijd. Ik durfde dan ook niets te vertellen over de ziekenhuistrajecten én kende in mijn omgeving ook niemand die zo’n traject had gehad of in zat. Het leek wel alsof iedereen spontaan zwanger werd.
Enorm verdrietig was het dan ook als anderen vol enthousiasme zeiden dat ze of iemand anders in de omgeving zwanger was.
De ziekenhuisbezoeken waren slopend. Vaak ging ik er alleen heen, aangezien het vaak korte bezoekjes waren. Maar wat was dat slopend om alleen in het ziekenhuis te lopen, met angst om een bekende tegen te komen, meerdere keren teleurstellend nieuws te krijgen én in de wachtkamer zwangere vrouwen te zien zitten.
Het traject was door het gevoel van falen, de angst, de onbekendheid én doordat ik andere mensen wel zwanger zag enorm slopend, emotioneel én zwaar. Het heeft me ook zeker veranderd.
Maar ondanks dat ben ik énorm dankbaar dat ik inmiddels moeder mag zijn van een gezonde zoon!
Tips voor alle moeders/stellen in zo’n zelfde situatie.
Wees open én eerlijk. Het heeft mij énorm bij mij voor veel onzekerheid, angst, eenzaamheid en schaamte gezorgd door het niet met anderen te durven/kunnen delen. Ik snap ook écht wel dat open en eerlijk zijn iets moeilijks kan zijn, ook ik durfde dit eerder niet. Inmiddels weet ik dat door open en eerlijk te zijn, meer oplost dat alles op te kroppen. Er zijn wellicht meer mensen die je denkt die er te maken mee hebben.
Waarom schrijf ik deze blog.
Voor mezelf had ik het al allemaal opgeschreven. Het staat zelfs beschreven in het zwangerschapsboek, zodat het later ook voor mijn zoon nog eens na te lezen is. Maar ik deel het dit keer ook met jullie. Waarom? Om te laten lezen, dat zwanger worden soms ook écht een heel zwaar emotioneel en moeilijk kan zijn. Maar ook om vrouwen, die misschien nu in dezelfde situatie zitten, te informeren want soms is het fijn om ervaringen van anderen te lezen.
Ik zocht toen naar verhalen van anderen, om er over te lezen, om er meer over te weten te komen en om herkenning te vinden. Met deze blog vraag ik niet om medelijden, maar hoop ik andere moeders herkenning te geven die ze zoeken.
Maar niet alleen moeders in hetzelfde traject, ook andere geïnteresseerde lezers hoop ik hierover te kunnen informeren. Het gaat helaas niet zo gemakkelijk als vaak wordt gedacht en gezegd. De vraag/opmerking ben je al zwanger, wanneer komt de tweede of het is nu wel tijd dat je een kindje krijgt hé, kunnen behoorlijk pijnlijk zijn.
