Een bijzondere ontmoeting met de man op het bankje.
Vanmorgen wandelden we een wandeling die we regelmatig lopen, maar dit keer hadden we een bijzondere ontmoeting. Een ontmoeting die ik me nog lang zal herinneren.
We wandelen regelmatig in de Kuzemerkooi. Een prachtig natuurgebied/park bij ons in het nabijgelegen dorp Oldekerk. We genoten van de rust, de natuur en het zonnetje. Het is een heerlijk rustig plekje, waar om 7.30 uur nog maar weinig mensen zijn. We liepen langs de brug, de kabelbaan en over de heuvel. We kwamen de eerste dorpsbewoner tegen, een man met twee hondjes. We groetten elkaar en vervolgden beide ieders eigen pad.
We liepen naar het vlot, ik zag al dat er iemand op het bankje zat bij het kabouterbos. Maar echt goed duidelijk kon ik niet zien wat die man daar deed. Eerst leek het erop dat het een scootmobiel was en een meneer die gewoon aan het picknicken was. Samen met mijn zoontje ging ik zoals gewoonlijk naar het vlot, de boot volgens mijn zoontje. Daarna liepen we door naar het kabouterbos. De man groette ons en we groette terug, ik twijfelde ga ik een praatje maken of lopen we door. Duidelijk was nu wel te zien dat deze man er niet alleen aan het picknicken was. Op het bankje lagen diverse tassen en spullen en over de fiets heen lagen ook allemaal spullen. Ik besloot om een praatje te maken, want was eigenlijk ook wel nieuwsgierig wat hij hier deed.
Dit werd een bijzondere ontmoeting. De man vertelde me dat hij geen huis had en het hele jaar zo leefde. Hij zocht campings op om te kamperen met zijn tent, maar kampeerde ook zoals nu gewoon in de natuur. Geen eindbestemming, maar op de fiets stappen en maar zien waar hij heen ging. Wel had hij een opslagplek waar hij zijn spullen had staan. Verzorgd zag hij er niet uit, een oude te grote trui, een te grote broek wat vast was gezet met elastiek en zijn gebit zag er ook niet fris uit. Maar hij was erg aardig en absoluut in voor een gezellig praatje. En aan de afval te zien, keurig in een afvalzakje, had hij ook te eten en te drinken gehad.
Hij vertelde dat hij hier maandag was aangekomen. Hij had het laantje gezien en was nieuwsgierig wat er was. Op het bankje is hij gaan zitten en vervolgens besloot hij om hier te gaan slapen en nu (donderdag) was hij er nog steeds omdat het hem zo goed beviel. Eerst zou het een nacht zijn, maar doordat het zo mooi en rustgevend was besloot de man langer te blijven. De man vertelde dat hij AOW krijgt en een kleine pensioen heeft waar hij rond van komt. De vrijheid vond hij heerlijk, geen verplichtingen en zelf vrij om te staan en te gaan waar hij wou. Hij had altijd gewerkt en kwam uit een pleeggezin. Had geen vrouw en ook geen kinderen. Het verbaasde me dat hij vertelde dat hij al 82 jaar was, want zo oud had ik hem niet ingeschat. Of hij zelf voor deze manier van leven heeft gekozen is me niet helemaal duidelijk geworden, maar het idee kreeg ik wel.
Diverse mensen hadden hem begroet, sommigen hadden een praatje gemaakt en sommigen alleen maar raar aangekeken. Ook de politie was langs geweest vanwege een anonieme tip. De man had z’n legitimatie moeten laten zien, maar mocht van de politie blijven zolang hij geen overlast veroorzaakte en wat meer aan de zijkant ging zodat het minder opviel.
Het was een gezellig praatje, maar duurde mijn zoontje te lang waardoor we uiteindelijk toch verder zijn gegaan. Want wat had ik graag nog wat langer met deze man gepraat. Enorme bewondering en zeker ook oprechte interesse en nieuwsgierigheid in zijn manier van leven. Eerst was ik wat angstig om met hem te praten, maar achteraf viel me dat reuze mee én ben ik blij dat ik toch een praatje ben gaan maken.
Toen ik thuis was besloot ik de man wat te eten te brengen, gewoon vanwege de bewondering, gewoon omdat ik het wou. Nadat we weer thuis waren en zelf wat hadden gegeten en gedronken, besloot ik dat we hem wat koekjes en drinken gingen brengen. Met het warme weer leek me dat het verstandigste, ik had ook wel fruit en brood in huis, maar ja wat geef je een man met een slecht gebit. Koekjes en drinken leek me daarom wel een goed idee. We stapten op de fiets, maar op het bankje was geen spoor meer te bekennen van deze man.
Het gesprek maakte indruk op me. Geen huis en eigenlijk altijd maar alleen. Het lijkt me maar een eenzaam bestaan. Na het gesprek liepen we naar huis en ik zou deze bijzondere ontmoeting ook niet snel vergeten. Wat zijn we dan eigenlijk rijk en verwend met een eigen huis, altijd een dak boven ons hoofd en de mensen om ons heen.
Heb jij ook al eens een bijzondere ontmoeting gehad?
